Μια πραγματική ιστορία προσφύγων (*)
Ήταν στην πατρίδα του, στη βόρεια Συρία, δάσκαλος. Το σχολείο του βομβαρδίστηκε. Έμεινε χωρίς δουλειά και αμέσως μετά τον καλούν για επιστράτευση. Να πολεμήσει για ποιόν; Από την άλλη είναι η οικογένεια, γυναίκα και τρία μικρά παιδιά. Δεν έχει άλλη επιλογή παρά να πάρει το δρόμο της προσφυγιάς.
Φτάνει στα παράλια της Μ. Ασίας, πληρώνει σε «διακινητή» 1900€ και επιβιβάζονται σε ένα φουσκωτό. Λίγο μετά βυθίζονται. Ευτυχώς Τούρκοι ψαράδες τους σώζουν και τους γυρνάνε πίσω.
Λίγο μέρες μετά δεύτερη προσπάθεια, ξαναπληρώνουν, ο διακινητής τους πάει μέχρι ένα σημείο και τους εγκαταλείπει, με ταχύπλοο που τον συνοδεύει. Ακυβέρνητοι στα ανοικτά της Λέσβου συλλέγονται από το Ελληνικό Λιμενικό αυτή τη φορά.
Από εκεί πλοίο για Πειραιά (45€ το άτομο) και στη συνέχεια λεωφορείο για Ειδομένη (35€ το άτομο). Εκεί στο δρόμο της δικής μας επιστροφής (αφού έχουμε παραδώσει τα τρόφιμα που φέραμε από τη Λαμία στην Ειδομένη) τους συναντάμε.
Δεν θέλησαν να σταθούν στην ουρά, τους βρίσκουμε μακρυά μόνους. Τους ρωτάμε αν θέλουν κάποια βοήθεια. Ζητάνε λίγο γάλα, κυρίως βρεφικό. Γυρίζουμε πίσω κι επιστρέφουμε ξανά με δύο λίτρα γάλα, βρεφικό γάλα και μπισκότα. Μας βλέπουν σαν σωτήρες και μας λένε τη μέχρι τώρα περιπέτειά τους.
Βλέποντας τις δυσκολίες αυτών των ανθρώπων, από τόσο κοντά, καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι γι αυτούς, αυτό που κάνεις. Κι ας μην ήσουν πριν ικανοποιημένος, από τον εαυτό σου και τους γύρω σου.
Είναι αλήθεια ότι ήθελες να κάνεις περισσότερα όμως οι συνθήκες είναι δύσκολες οικονομικά, υπάρχει και η παραπληροφόρηση, υπάρχει και το «Παρίσι» που σε ξεπερνάει. ‘Ομως όταν είδες τα αισθήματα ευγνωμοσύνης αυτών των ανθρώπων, για μια στιγμή, τα ξέχασες όλα.
(*) Με βάση την περιγραφή των εθελοντών